Het is weer die tijd van het jaar. De eindejaarsgekte draait op volle toeren en ik doe volop mee. Twee spoedklussen aangenomen – want wie weet of er in januari een nieuwe opdracht ligt te wachten. Lange dagen, een bomvolle agenda en constante druk om alles goed te doen.

En dan komt de kiespijn. Natuurlijk. Altijd op het verkeerde moment. Mijn lijf doet dit vaker; op piekmomenten protesteren. Het weet wanneer het genoeg is en vraagt als een jengelende peuter van twee om aandacht. Negeren heeft geen zin, weet ik inmiddels; dan wordt het alleen maar erger. 

Als ik ver na sluitingstijd het licht bij de tandarts aan de overkant nog zie branden, neem ik de gok en bel ik op. Wonder boven wonder heeft hij tijd. “Kom meteen maar langs, dan kijken we even wat er aan de hand is." Na het uitvragen van de symptomen en een paar kleine testjes krijg ik de diagnose: een beginnende zenuwontsteking. Geen bloedspoed, behandeling wel noodzakelijk. "Ik heb morgen nog een gaatje," zegt hij, lachend om z’n eigen grap.

Ik pak mijn idiote agenda erbij. Morgen? Nee, onmogelijk. Alles zit vol. “Maandag dan?” vraagt hij. Nee, dat kan al helemaal niet. Kan het een week wachten? “Dat kan,” zegt hij. “Maar als je toch eerder meer pijn krijgt, moeten we alsnog direct behandelen en komt er een antibioticakuur bij.”

Oef. Ik kijk naar m’n agenda en voel de werkdruk. Ik beoordeel de mate van pijn en denk dat ik de symptomen misschien nog wel een tijdje kan onderdrukken. Ik besluit het erop te gokken. De afspraak staat over 12 dagen.

Thuis komt mijn 15-jarige zoon polshoogte nemen. “Wat is er aan de hand?” vraagt hij. Ik leg het verhaal uit. Hij schudt z’n hoofd. “Maar mam, het behandelen van een ontsteking is toch veel belangrijker dan je werk?”

Ik voel een mengeling van schaamte en trots. Hij heeft gelijk. Natuurlijk heeft hij gelijk. Hoe is het mogelijk dat ik het altijd over gezondheid heb, maar daar zelf niet naar handel? Gelukkig zijn onze je-moet-goed-voor-jezelf-zorgen-preken bij de puber niet helemáál het ene oor in en het andere oor uit gegaan.

Diezelfde avond ruim ik mijn agenda en laat ik de tandarts weten dat ik toch graag meteen geholpen wil worden. Als mijn zoon halverwege de avond in de woonkamer verschijnt, geef ik hem credits voor zijn juiste prioriteitstelling. Hij rolt met zijn ogen, zoals alleen pubers dat kunnen, en verdwijnt  - met een bekend klinkend "zei ik toch al?" - weer terug naar zijn kamer.

Gezondheid boven werk. Altijd.

Ik wens iedereen alvast heel fijne, gezonde en ontspannen feestdagen toe.

Zorg goed voor jezelf. Maar dan écht.